Er zijn op dit moment heel veel initiatieven om zorgprofessionals mentale ondersteuning te bieden.
Ook ik heb me daarvoor aangemeld.
Toch wordt er niet zoveel gebruik van gemaakt.
Kennelijk is de drempel te groot om jezelf daadwerkelijk via een site aan te melden, daarop van alles in te moeten vullen en af te moeten wachten hoe en aan wie je gekoppeld wordt.
Veel zorgmedewerkers zijn heel erg goed in het zorgen voor anderen en vinden het normaal dat zij met soms lastige situaties te maken hebben. Zij kunnen heel goed beredeneren, dat dit onderdeel van hun werk is.
Daarmee ontkrachten ze het feit, dat ze de maken hebben met situaties die blijven opspelen.
Zorgprofessionals vragen niet zo snel aandacht voor henzelf. Ze noemen dat al snel zeuren en willen dat niet doen.
Wat jammer!!
Want juist door het wél te hebben over die ene situatie waar je maar aan terug blijft denken, voorkomt dat je echt gaat piekeren. En als dat lang duurt, misschien wel moet gaan verzuimen, omdat je niet meer goed slaapt, een kort lontje krijgt en geen energie meer over houdt.
Wat helpt wél?
Hoe kun je deze drempel verlagen?
Iemand die gewoon regelmatig op jouw werk aanwezig is. Die onafhankelijk is, maar waar jij wel zo binnen kunt lopen voor een gesprekje. Die jou haar luisterend oor aanbied, zonder dat er direct van alles verder moet. Die jij al wel eens gezien hebt en waarbij jij het gevoel hebt, dat diegene makkelijk te benaderen is.
Heb jij of jouw medewerkers hier ook behoefte aan?
Ik kom graag op jouw werk om mijn luisterend oor beschikbaar te stellen.
Zet je reactie in een PB hieronder